Χθες είχα δύο καταστάσεις όπου περπατούσα μέσα από την πόρτα πίσω από έναν ξένο, και αντί του ξένου να κρατά την πόρτα ανοιχτή για το επόμενο άτομο, την άφησε να κλείσει στο πρόσωπό μου. Τώρα, συνειδητοποιώ ότι εργάζομαι στη Νέα Υόρκη, την οποία ορισμένοι θεωρούν ότι είναι η πρωτεύουσα του κόσμου 'Δεν με νοιάζει για σένα'. Και έτσι δεν με εξέπληξε την πρώτη φορά που συνέβη, καθώς έβγαινα από το σιδηροδρομικό σταθμό, όλοι βιάστηκαν και δεν είχα απολύτως καμία σχέση με το πρόσωπο μπροστά μου. Αλλά όταν κάποιος που εργάζεται για την ίδια εταιρεία άφησε την πόρτα να κλείσει στο πρόσωπό μου μετά από μια παρουσίαση αργότερα μέσα στην ημέρα, άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτή είναι μια τάση.

Από πού προέρχομαι, όταν περπατάτε μέσα από μια πόρτα, κοιτάζετε πίσω σας για να βεβαιωθείτε ότι δεν υπάρχει κανένας που να έρχεται μαζί του για τον οποίο μπορείτε να κρατήσετε την πόρτα. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται, ακριβώς όπως δεν βάζετε την χαρτοπετσέτα σας μέχρι να τελειώσει το γεύμα, γιατί κανείς γύρω σας δεν θέλει να κοιτάξει τα βρώμικα σεντόνια σας. Και όταν πληρώνετε για κάτι στο μανάβικο, λέτε Ευχαριστώ στον ταμία καθώς σας δίνει την αλλαγή σας και σας λέει σε ευχαριστώ σε αντάλλαγμα. (Αυτό, βιάζομαι να προσθέσω, σπάνια συμβαίνει πια. Στην εμπειρία μου στο μεγάλο παντοπωλείο, οι περισσότεροι ταμίες δεν μπορούσαν να ενδιαφέρονται λιγότερο αν έχω δώσει στους εργοδότες τους την επιχείρησή τους και σίγουρα δεν θα με ευχαριστήσουν για τίποτα.)

Είμαι τρελός σήμερα, επειδή είναι ακόμα χειμώνας στην πρωτεύουσα του «Δεν με νοιάζει», ή απλά λυπάμαι που η πολιτισμένη κοινωνία φαίνεται να είναι μια όλο και πιο περίεργη έννοια; Ίσως λίγο και τα δύο, αλλά περισσότερο το τελευταίο. Ο μέσος γιος μου είναι κάποιος που συχνά ξεχνά να κρατά την πόρτα για το επόμενο άτομο, και αν θέλω να ολοκληρώσω οτιδήποτε στη ζωή, είναι να τον κάνω να μάθει διαφορετικά. Από τώρα, κάθε φορά που ξεχνά έχω αυτόν τον μικρό πανικό μητρότητας, σκέφτομαι ότι ξεχάσω να του διδάξω τα πράγματα που έχουν σημασία!?!?! Στεναγμός. Προφανώς δεν είμαι μόνος.